نگران غریبانه مردن نباش

همه مان در آغوش مرگ می میریم

همانی که همه ی عمر 

در چند قدمی مان پرسه می زد

          بی خوابی    

شب گذر کرد ز نیمه ، من و سنگینی خواب

خسته از قدرت عصیان گری پلکانم

گویی از پنجر ه ،شب ، می نگرد چشم مرا

شاهد تیره ی رسواگری اشکانم

پنجه انداخته بر روح و تنم تاریکی

من و شب ، هر دو در آن غوطه وریم

آه ، حدسی ست که شاید من و او

اعمش و همسفر یکدگریم

باز انگشت سیاه افکار

سرد ، بر کاسه ی سر می لغزد

آه ، یک لحظه سکوت اوهام

به همه خواب جهان می ارزد

این چه احساس گناهیست که سنگینی آن

از خود بار گنه بیشتر است

زخمه هایی که زند این دل خونخوار مرا

بتر از ضربت هر نیشتر است

سوزی از سینه برآمد ، دانم

خواب بر چشم ترم گشته حرام

تا زمانی که بگردد عمرم

همچو عمر شب تاریک تمام 

 انتقام / شب و هوس / حسرت